Πονκιέλι, Αμιλκάρε

(Amilcare Ponchielli, Παντέρνο Φαζολάρο, Κρεμόνα 1834 – Μιλάνο 1886). Ιταλός συνθέτης. Πήρε το δίπλωμά του από το Ωδείο του Μιλάνου, όπου το 1880 διορίστηκε καθηγητής της σύνθεσης, και έκανε την πρώτη του εμφάνιση με την όπεραΟι μελλόνυμφοι(1856) αφού είχε ήδη γίνει γνωστός σε ηλικία δεκαεπτά ετών με την οπερέτα Ο βλάκας δήμαρχος (1851), στης οποίας τη σύνθεση συνεργάστηκαν και άλλοι συμμαθητές του. Ακολούθησαν οι όπερες Η Σαβοϊνή(1861),Ροδέριχος, βασιλιάς των Γότθων(1863),Οι Λιθουανοί (1874),Η Τζοκόντα(1876),Ο άσωτος υιός(1880),Μαριόν Ντελόρμ(1885). Προικισμένος μουσουργός, ο Π. παρέμεινε στο πλαίσιο της όπερας του Βέρντι, χωρίς όμως να φτάσει ως την εμβάθυνση του ύφους που χαρακτήριζε τους καλλιτεχνικούς πειραματισμούς εκείνου. Η αναμφισβήτητη δροσιά της μελωδικής του φλέβας, αν και συχνά διασκορπιζόταν με την εκζήτηση θεατρικών εφέ, είχε ως αποτέλεσμα κυρίως τηΤζοκόντα, όπερα που είχε συνθέσει σε λιμπρέτο του Αρίγκο Μπόιτο και που θεωρείται το αριστούργημα του. Έγραψε επίσης θρησκευτικά έργα, χορούς και μια φάρσαΟ φλύαρος, (1873) και άφησε ημιτελή την όπεραΟι Μαυριτανοί της Βαλένθιακαι το Βερνάρδος του Μιτόρμιο, που δεν παίχτηκαν ποτέ. Η νέα γενεά μουσουργών, όπως ο Μασκάνι και ο Πουτσίνι, που υπήρξαν μαθητές του, είχε για τον Π. την εκτίμηση που άξιζε σε ένα μεγάλο καλλιτέχνη. Ο Αμιλκάρε Πονκιέλι, συνθέτης της περίφημης όπερας «Η Τζοκόντα», σ’ ένα πίνακα του Παλιάνο.